Rozważna i romantyczna

No klasyka. Ale ponieważ nigdy nie byłam fanką romansów, nie czytałam jej wcześniej. Mam za to koleżankę, która jest wielką fanką romansów ogólnie, a w szczególności XIX-wiecznych romansów angielskich i Jane Austen. Jeszcze w liceum przekonała mnie do przeczytania „Wichrowych wzgórz” i „Dziwnych losów Jane Eyre”, jako nietypowych i mrocznych. Sama dużo mówiła o „Dumie i uprzedzeniu” – miała mnóstwo ulotek z filmu (2005), a książkę czytała nie wiem ile razy. Nie wiem jak, ale książka trafiła do nas w prezencie ślubnym (nie wiem od kogo, nikt się nie przyznaje) i wtedy ją przeczytałam. Być może dojrzałam już do literatury tego typu, bo uznałam, że nie była zła, a nawet całkiem pocieszna. W tym roku postanowiłam znowu przeczytać coś pani Austen i za radą koleżanki padło na „Rozważną i romantyczną”.

Bohaterkami są pani Dashwood i jej trzy córki, które po śmierci ojca muszą opuścić rodzinną posiadłość (wprowadza się tam przyrodni brat dziewcząt z żoną i dzieckiem. Żona Fanny jest strasznie antypatyczną postacią). Wprowadzają się do niewielkiego domku należącego do ich dalekiego krewnego sir Johna Middletona. Dziewczęta szybko zyskują sobie sympatię dalekiego krewnego i często są do niego zapraszane. Przy okazji bliski przyjaciel sir Johna pułkownik Brandon zakochuje się w Mariannie, środkowej pannie Dashwood.

Jednak trzydziestopięcioletni pułkownik jest zupełnym przeciwieństwem uczuciowej, otwartej i romantycznej nastolatki. Ona wierzy, że można prawdziwie kochać tylko raz w życiu, on już przeżył jedną miłość i wiele zawodów w życiu. Brandon zatrzymuje swe uczucia dla siebie, wiedząc, że raczej nie przypadnie do gustu młodziutkiej Mariannie. Zresztą ta wkrótce zakochuje się w przypadkowo poznanym (pomógł jej, gdy skręciła nogę na drodze do domu w deszczu) młodzieńcu. Pan Willoughby ma podobną do dziewczyny naturę – jest bardzo porywczy, uczuciowy i działa bez zastanowienia. Wydawałoby się, że młodzi tworzą idealną parę. Pewnego dnia jednak Willoughby musi nagle wyjechać i ich kontakt się urywa do czasu aż dziewczęta goszczą na zimę w Londynie. Tam sprawa przestaje wyglądać różowo.

No dobrze, mamy romantyczną, a gdzie rozważna? Rozważna jest Eleonora, starsza siostra Marianny. Dziewczyna zakochała się z wzajemnością w bracie swojej szwagierki, Edwardzie Ferrarsie. Jednak ich uczucie rozwijało się nieśmiało i powoli, żadne nie chciało mówić o nim głośno i z żadnej strony nie padła żadna deklaracja. Eleonora zaprzyjaźnia się bardzo z pułkownikiem Brandonem i po cichu liczy, że siostra jednak się opamięta i dostrzeże zalety starszego mężczyzny. Dla dobra ich obojga. Jednak związek-niezwiązek starszej panny Dashwood również wpada na wyboistą drogę.

I muszę przyznać, że to było dla mnie zaskoczeniem. Szybko odgadłam, do kogo odnosi się tytuł książki (to trudne nie było). Szybko się domyśliłam, kto z kim skończy w ostatecznym rozrachunku – jakie małżeństwa zostaną zawarte, a kto okaże się zły i poniesie karę. Po przeczytaniu „Dumy i uprzedzenia” i poznaniu schematów licznych komedii romantycznych nie było to skomplikowane. Chociaż rozumiem, że to Jane Austen zaczęła tworzyć te schematy i w jej czasach było to zaskakujące i nowe. Ale zaskoczyła mnie linia fabularna Edwarda Ferrarsa. Na początku nie dowierzałam, potem było mi smutno, a potem miałam nadzieję, że chłopak jednak jakoś rozwiąże sprawę. Moje uczucia szły chyba dokładnie tak, jak autorka by sobie tego życzyła. Naprawdę jestem pod wrażeniem.

Wspomniałam już chyba, że nie jestem fanką romansów, ale chyba powoli dorastam do tego typu lekkich książek. Nie jest to nadmuchane romansidło, ale dość ciekawa powieść, której fabuła czasem potrafi zaskoczyć. Dlatego polecam tym, którzy mają chęć na coś lekkiego i przyjemnego.

Dodam jeszcze tylko, że w internecie nie udało mi się znaleźć okładki wydania, które czytałam. Postaram się sama zrobić zdjęcie i wrzucić później, a na razie ta jest chyba najbliższa.