Podsumowanie 2016

Niestety w tym roku nie udało mi się przeczytać 52 książek, mimo najszczerszych chęci. I czuję potrzebę, żeby sama przed sobą (ale też przed moimi widmowymi czytelnikami) się usprawiedliwić.

Zaginiony symbol

Filmu na podstawie tej części nie oglądałam i okazuje się, ze nic dziwnego – jeszcze go nie ma. O dziwo, „Inferno” już jest, czyli filmowcy znowu pokręcili kolejność. Dalej nie wiem, dlaczego. Ale ja czytam zgodnie z kolejnością z Wikipedii i lubimyczytac. Przy okazji tej książki wypróbowałam jeszcze jedną ciekawą rzecz, prezent bożonarodzeniowy – kindla. To mój pierwszy czytnik i dlatego też postanowiłam nie iść do biblioteki, a sięgnąć po e-booka i poświęcę temu osobną notkę.

Anioły i demony

Jak zapowiedziałam, tak zrobiłam – po przeczytaniu „Kodu Leonarda da Vinci” od razu wzięłam się za drugi tom cyklu. Obie książki wzięłam z biblioteki za jednym zamachem, więc nie musiałam urządzać nowej wyprawy dalej niż do szafki. Tym chętniej się za to wzięłam, że pierwszy tom mi się podobał i naprawdę dobrze było przeczytać coś lekkiego i przyjemnego po „Tessie”. Miałam nadzieję na dobrą passę w tej serii.

Kod Leonarda da Vinci

Moja pierwsza styczność z tą książką miała miejsce jakoś niedługo po tym, jak ukazała się ona w Polsce. Było o niej głośno i moja mama ją od kogoś pożyczyła. Spojrzałam wtedy na nią, prychnęłam i zabrałam się za coś innego. Możliwe, że za któregoś Pratchetta. Jakiś czas temu obejrzałam film na podstawie tej książki. Spodobał mi się i uznałam, że może jednak warto będzie przeczytać. Znajomy zdziwił się, że film zachęcił mnie do lektury, ale według mnie wcale nie był zły. Tak czy siak wreszcie zabrałam się za powieść.

Sztuka Świata Dysku

Kiedy zaczynałam swoją przygodę z Pratchettem rozważałam kupno tej książki, ale jakoś się nie złożyło. Teraz, kiedy jestem jego ogromną fanką, postanowiłam mieć wszystko z jego nazwiskiem na okładce. Nie polowałam na „Sztukę…” tak jak na „Ostatniego bohatera”, ale co jakiś czas szukałam jej w internecie. Aż pewnego wieczoru przypadkiem dostałam propozycję sprzedaży od znajomej znajomej. Dziewczyna kupiła książkę kiedyś, ale często się przeprowadza i w sumie nie czuje potrzeby posiadania książek, którą czuję ja. Więc zaproponowała, że mi ją odsprzeda, a ja z chęcią przystałam. I tak (po roku od tego ustalenia) „Sztuka Świata Dysku” znalazła się na mojej półce.