I nie było już nikogo

Wzięłam tę książkę, bo tytuł wydał mi się intrygujący. A potem okazało się, że to jedna z najbardziej znanych i najlepszych powieści Agathy Christie. I w dodatku, że już kiedyś o niej słyszałam. Jak to możliwe? Otóż bardziej znana jest pod tytułem „Dziesięciu małych Murzynków” albo „Dziesięciu małych żołnierzyków”. Prawdopodobnie tytuł został zmieniony (co ciekawe również po angielsku funkcjonuje w dwóch wersjach), żeby był poprawny politycznie.

Noc w bibliotece

Kolejna Agatha Christie wzięta z biblioteki z myślą o jesienno-zimowych wieczorach. Nie miałam żadnego konkretnego powodu, żeby sięgnąć akurat po tę książkę. Nie słyszałam o niej nigdy wcześniej, nie była na półce z najlepszymi kryminałami… Po prostu uznałam, że może się okazać ciekawa, bo ma w tytule bibliotekę. Książka jest cieniutka, a jej akcja toczy się szybko. Ja w sumie chyba nawet nie zdążyłam mieć złych podejrzeń – tak szybko wszystko się rozwiązało i skończyło.

Morderstwo w Orient Expressie

To chyba najpopularniejsza książka Agathy Christie. Chyba każdy o niej słyszał, ja też. Ale niedawno zdałam sobie sprawę, że poza słyszeniem o niej… nie mam nawet pojęcia, o czym jest. To znaczy wiedziałam, że jest pociąg i że popełniono w nim morderstwo. Ale o co dokładnie chodziło? Ponieważ „Morderstwo to nic trudnego” było dla mnie przyjemną, lekką lekturą, postanowiłam poczytać trochę więcej powieści tej angielskiej damy kryminału. Postanowiłam wziąć się za tę najpopularniejszą i dowiedzieć się wreszcie, o czym właściwie jest.

Carpe jugulum

To jest moja ukochana książka Pratchetta. Nie jest pierwszą, którą przeczytałam (to była „Maskarada”), ale pierwszą, którą miałam na własność. W ogóle to zabawna historia, bo mama nie chciała mi jej kupić (dziwny tytuł, jakieś wampiry na okładce i błąd ortograficzny na ostatniej stronie książki) i zamiast tego zaproponowała „Ostatniego bohatera”. Ale uparłam się wtedy i dopięłam swego (cóż, wiadomo, że 15-latki potrafią być uparte ;) ). Potem przez pewien czas żałowałam, bo „Ostatniego bohatera” przez kilka lat nie można było nigdzie dostać (no chyba że za 300 zł na allegro). Na szczęście w 2012 roku wznowiono nakład i uzupełniłam swoją kolekcję. Teraz na mojej półce stoją wszystkie książki Pratchetta, jakie zostały wydane w Polsce i każdą kolejną kupuję praktycznie w dniu premiery. Szkoda tylko, że dużo ich już nie będzie…

Oko Księżyca

Drugi tom „Księgi bez tytułu”. Jak się okazuje, niedawno wyszedł też trzeci tom, ale w moich bibliotekach jeszcze go nie ma. Zastanawiałam się, o czym właściwie może być ta druga część, bo właściwie pierwsza wyglądała na zamkniętą. Autorowi udało się mnie zaskoczyć i porządnie wciągnąć. A przy okazji wzbudzić wiele różnych emocji.

Księga bez tytułu

Dawno temu (jakieś 7 lat) o tej książce było bardzo głośno. Głównie ze względu na reklamę, że kto przeczytał tę książkę, nie pożył długo. Też byłam jej wtedy ciekawa, ale nie chciałam korzystać z dobrodziejstw bibliotek, a pieniądze wolałam wydać na kolejnego Pratchetta. W tym roku przypomniała mi się i pomyślałam, że może wezmę ją do wyzwania. W końcu wielkimi literami ma na okładce napisane „Anonim”. Niestety, jest to tylko pseudonim artystyczny autora, a na lubimyczytac.pl jest nawet podane jego prawdziwe nazwisko… Do wyzwania więc się nie nadała, ale ponieważ już je kończyłam to i tak wzięłam tę książkę z biblioteki (i jej drugą część).

Błękitny labirynt

Skoro i tak musiałam iść do biblioteki, to głupotą byłoby nie sprawdzić, czy mają najnowszą książkę Prestona i Childa. Szczęście mi dopisało i okazało się, że mają (wcześniej była tylko w jednej bibliotece, która była mi średnio po drodze). Zatem oddałam trzy książki, a wróciłam do domu z kolejnymi sześcioma… „Błękitny labirynt” nie był pierwszy w kolejce, ale nie mogłam się go doczekać. I w sumie miałam rację…

Morderstwo to nic trudnego

Wyzwanie skończone, ale to wcale nie oznacza końca czytania na ten rok! Wręcz mogę zabrać się za książki, które nie pasowały mi do żadnej niezajętej karty, a które chciałam przeczytać. Jedną z nich jest „Morderstwo to nic trudnego” Agathy Christie. Czytałam wcześniej kilka jej opowiadań, może nawet którąś powieść. Uznałam to za przyjemną, odprężającą lekturę, aczkolwiek miejscami nieco naiwną (częściowo pewnie też ze względu na różnice między czasami autorki i obecnymi). Jakiś czas temu (już parę miesięcy) na którejś facebookowej grupie ktoś zapytał o tytuł powieści. Powieści, w której to autor/czytelnik okazuje się mordercą. Nie jestem pewna, czy to było dokładnie tak, ale zaintrygowało mnie to. I to bardzo! Padło kilka tytułów, które kolejno były obalane przez następnych komentujących. Niestety musiałam wyjść z domu, a w tym czasie post i cała dyskusja zostały skasowane. Nie wiem, czy pytający otrzymał odpowiedź i nie udało mi się zapamiętać więcej tytułów. A szkoda, bo niektóre wyglądały na ciekawe. Wryła mi się jednak w pamięć ta Agatha Christie, a teraz wreszcie mogłam ją przeczytać, nie opóźniając wyzwania.

Podsumowanie

Cóż, przeczytałam 52 książki. Czyli ukończyłam wyzwanie (wow, to chyba jedno z nielicznych moich postanowień noworocznych, które udało mi się spełnić. W życiu, nie w tym roku), nieco zmodyfikowane. Bez tych modyfikacji albo bym nie dała rady albo bym się bardzo męczyła. A przecież czytanie ma być przyjemnością, a nie przykrym obowiązkiem (pozdrawiam tych, co wybierają lektury szkolne). Mimo to niektóre pozycje zmusiły mnie do poszukiwań i spróbowania czegoś nowego, częściowo było to całkiem przyjemne doświadczenie. Jak może ktoś zauważył, nie przeczytałam też niektórych książek, które sobie zaplanowałam (mąż dopiero niedawno udostępnił Wiedźmina), ale rok się jeszcze nie skończył, a książki raczej nigdzie nie uciekną… Najwyżej będę je gonić.

Heretyk

Do ukończenia wyzwania została mi tylko jedna karta, walet kier – akcja rozgrywa się w średniowieczu. Jakoś nie miałam pomysłu na żadną ciekawą powieść, nie miałam ochoty na powtórkę tych, które już znałam. Wielu, których tytuły znalazłam nie było w bibliotece, a inne po przeczytaniu opisu przestawały mnie interesować. Postanowiłam zdać się na pana bibliotekarza i po prostu zapytałam go o coś, czego akcja rozgrywa się w średniowieczu. Chciałam coś lekkiego, co by się czytało bez bólu. Na początku pan zaproponował „Imię róży”, ale niestety czytałam je w zeszłym roku, więc odpadło. Zostałam więc zaprowadzona do półki z literaturą włoską, pan wybrał coś, co uznał za odpowiednie i powiedział, że dzieje się w późnym średniowieczu. Dokładniej w latach 1497-1498. Z pomocą Wikipedii uznałam, że od biedy może być, bo ogólnie przez Europę za koniec średniowiecza ponoć przyjmowany jest rok 1500 (dla mnie to odkrycie Ameryki w 1492). No i w ten sposób zaczęłam „Heretyka”.

Dom burz

Długo się zastanawiałam, czy ryzykować i czytać tę książkę… To druga część „Wieków światła”, które jak wiadomo niespecjalnie mi się podobały. Ale wypożyczyłam od razu obie części (bo głupio tak iść po jedną książkę do biblioteki ;) ), a jestem jakoś skrzywiona i książka tak na mnie oskarżycielsko patrzyła – „wypożyczyłaś mnie i nie przeczytasz? Będzie mi przykro!” – więc zaczęłam. A jak już zaczynam to kończę (od gimnazjum kończyłam chyba każdą zaczętą książkę).

Pogoń za wampirem

Im bliżej końca wyzwania tym mniej kart do wyboru. Zostały trzy. A najbardziej chyba bałam się króla karo – książki w innym języku niż polski. Na szczęście jak jeszcze byłam w gimnazjum (10 lat temu! :O ) moja mama kupiła mi zestaw czterech książek po angielsku. Były to książki z ćwiczeniami do nauki angielskiego – fabuła powieści przerywana była uzupełniankami, krzyżówkami itp. Ale całość była po angielsku, była powieścią i miała fabułę. W dodatku w założeniu jest to kryminał. „The hunt for the vampire” jest pierwszą z tych czterech książek (słownictwo podstawowe) i dlatego za nią się wzięłam. Pozwolę sobie pisać o niej po polsku ;)

Wieki światła

Kolejna książka, po którą sięgnęłam ze względu na wyzwanie. Nigdy wcześniej nie słyszałam o Ianie MacLeodzie, ale ma takie same inicjały jak ja, więc wkradł się na moją listę „do przeczytania”. Drugą propozycją była Iris Murdoch, jednak uznałam, że powieść Brytyjczyka będzie lżejsza. Poza tym oba tomy („Wieki światła” i „Dom burz”) miały świetne oceny na lubimyczytac.pl. Odnalazłam je w bibliotece (trochę to zajęło, bo nie rozgryzłam systemu, według którego ustawione są książki w dziale „Fantastyka”), wypożyczyłam…

Wroniec

Kiedyś miałam przeczytać tę książkę na zajęcia na studiach. Niestety z jakiegoś powodu nawet jej nie wypożyczyłam wtedy (możliwe, że była niedostępna w bibliotece) i poszłam na zajęcia, nie mając pojęcia o co chodzi… Na miejscu okazało się, że jest to książka o stanie wojennym, napisana z perspektywy dziecka. Uznałam, że temat dość ciekawy i nawet chciałam to później przeczytać. Ale w międzyczasie omawialiśmy też inne teksty Dukaja (min. „Katedrę”) i to mnie całkiem skutecznie zniechęciło. Przyznaję, że omawiane były tylko opowiadania, ale większość była nimi zachwycona. Mówili, że  to doskonały przykład twórczości tego autora. I dla mnie to była skuteczna antyreklama.

Kalewala

Kolejna książka, po którą sięgnęłam ze względu na wyzwanie. Chciałam książkę napisaną przez anonima (nie Galla), z nieznany albo wątpliwym autorem. Na początku chciałam wziąć „Księgę bez tytułu”, na którą czaję się od paru lat. Ale okazało się, że Anonim jest pseudonimem artystycznym autora. I lubimyczytac.pl nawet podaje jego prawdziwe nazwisko. Także ta pozycja odpadła. Ale z pomocą przyszła znajoma, która zaproponowała „Kalewalę”.

Rok wilkołaka

Mówcie, co chcecie, ale do tej pory nie czytałam niczego Stephena Kinga. Słyszałam o nim, planowałam, ale na tym się kończyło. Wiem, wiem – wstyd. Ale moja koleżanka w tym samym wieku miała tę samą sytuację. Postanowiła zacząć od czegoś cienkiego i padło na „Rok wilkołaka”, a ja postanowiłam ją skopiować i też zarezerwowałam tę książkę (czekałam na nią prawie miesiąc, bo to jakieś nowe wydanie).

Ryży Placek i trzynastu zbójców

Kolejna książka wzięta od taty. W sumie bez żadnego konkretnego powodu. Tata powiedział, że jest o kotach, ma około 70 stron, więc zabrałam. Trochę czekała, bo jakoś po „Joachimie…” nie miałam na nią nastroju, ale w końcu przeczytałam.

Lady Susan

Coraz mniej kart zostało w wyzwaniu i to już tylko takie, których muszę specjalnie szukać. Kiedy zobaczyłam 10 kier – powieść epistolarną – od razu pomyślałam o „Cierpieniach młodego Wertera”. A zaraz potem, że na pewno nie będę się nad tym męczyć kolejny raz, przynajmniej dopóki nie muszę (być może praca zawodowa mnie kiedyś do tego zmusi). Zaczęłam więc wypytywać wszystkich dookoła o teksty napisane w formie listów. Moja babcia proponowała listy Sobieskiego do królowej Marysieńki, ale boję się, że to byłoby dla mnie jeszcze gorsze od Wertera. Pomogła mi ciocia wikipedia i pod hasłem „powieść epistolarna” pokazała jako przykład „Lady Susan” Jane Austen. Akurat niedawno spotkałam się z koleżanką, która jest wielką fanką tej autorki. Obejrzałyśmy razem „Dumę i uprzedzenie” z 2005 roku (ona po raz nie wiadomo już który, a ja pierwszy), przypomniałam sobie, że książka nie była ckliwym romansidłem, więc może i inne dzieło autorki przejdzie bezboleśnie.

Joachim Lis, detektyw dyplomowany

Książka przechwycona od mojego taty specjalnie na potrzeby wyzwania. Szukałam czegoś, gdzie nie będzie bohaterów ludzkich. W internecie niektórzy ludzie chyba nie do końca zrozumieli, o co ich pytam (został mi polecony np. kryminał, którego akcja toczy się w Nowym Jorku), a inne propozycje były dementowane przez kolejne osoby (nie, bo tam się pojawia myśliwy na ostatniej stronie, nie bo oni się zamieniają w ludzi, nie bo coś tam). „Kubuś Puchatek” też odpadł ze względu na Krzysia. Ale przypomniało mi się, że kiedyś czytałam książkę o jakimś lisie, który był detektywem. Tata od razu przypomniał sobie tytuł, znalazł książkę na półce i mi pożyczył.

Tragedia Ryszarda III

Kolejny Szekspir. Ale ten już zakończy mój zbiór dramatów. Przy okazji sprawdziłam dedykację i

książkę dostałam z okazji 10 lat przedstawień. W 2008 roku. Niedługo (za 2,5 roku) 20-lecie i może też się wybiorę?

Burza

Williamie, ach Williamie… Kiedyś dostałam wydanie Szekspira, gdzie w jednej książce było 5 dramatów. Dostałam je z okazji… 100 (?) przedstawienia „Dzieła Wszystkie Szekspira” grupy Polish Shakespeare Company. Wtedy jeszcze występowali na ul. Boleść 2. A mi akurat na tym jubileuszowym przedstawieniu udało się odegrać rolę Bolka, tzn. Ofelii. Kilka lat tomiszcze stało na półce i czekało na lepsze czasy. A tym roku postanowiłam przeczytać te dramaty, których jeszcze nie znam (czyli już tylko 2 z 5).

Stryj Silas

Z jakiegoś powodu (teraz już nie jestem pewna jakiego, bo to było prawie miesiąc temu) przez pewien czas, wychodząc z domu, brałam ze sobą „Nową Fantastykę” zamiast książki. Postanowiłam przeczytać numer od deski do deski, łącznie z opowiadaniami (a jeszcze parę numerów leży z tą właśnie częścią nie ruszoną). Stąd rzadkie notki o książkach, ale postaram się poprawić.

Przebudzenie Jenny Fox

Książka właściwie z przypadku. Na pewnym forum pojawił się temat w stylu „czy wiesz, co to za książka?”. Dziewczyna opisała fabułę, zainteresowała mnie, ktoś zasugerował ten tytuł. Postanowiłam sprawdzić, czy to szukana przez autorkę książka i wypożyczyłam. Tak, to była ta książka.

Pożoga

Większość pewnie słyszała o „Grze Endera”. Duża część pewnie za sprawą okropnego filmu, bo książki nie należą do najnowszych (chociaż ostatnio wznowiono wydanie). Za to do nowości należy cykl o pierwszej wojnie z Formidami, czyli tym, co się wydarzyło jeszcze przed „Grą Endera” Autorem jest oczywiście Orson Scott Card i pan Aaron Johnston. Jeśli chodzi o tego drugiego to nie znalazłam w internecie nic, czym mógłby się pochwalić. To znaczy żadnych tytułów, mimo że teoretycznie jest pisarzem. I scenarzystą, ale tym to się chwalić nie powinien…

Dziewiąty Mag. Dziedzictwo

Po wielkiej walce z Orianą Amanda powoli odbudowuje świat Dziewięciu Miast. Kiedy zostaje wezwana przed Naczelnych jest pewna, że chodzi o dopełnienie formalności i zaprzysiężenie jej. Jest jednak inaczej – Naczelni postanawiają przywrócić Amandzie jej prawdziwy wiek (co i tak im się nie udaje, bo oceniają ją na lat 16, a nie 11) i odesłać do oazy szkolnej. Nietrudno się domyślić, że dziewczynie się to nie podoba i ucieka. Jej jedynymi sprzymierzeńcami pozostają stary Orestes i Croy, którym zwierza się ze swoich planów. Przed całą tą sytuacją Amanda dostała tajemniczy liścik, którego autor sugeruje, że wie o czymś, co mogłoby zainteresować dziewczynę.  Odwiedza ją też kamienny człowiek Julien, mówiąc, że ich rola się skończyła. Potem się rozpada. Amanda konsultuje to z czarownikiem i smokiem i postanawia wyruszyć na poszukiwania prawdy. Autorem liściku okazuje się Krespian, były sługa Oriany. Przekazuje on dziewczynie dziennik Wielkiego Xawiera z dopiskami swojej pani. Amanda postanawia wyruszyć w podróż do kamieniołomów, by powstrzymać napływające zza wąwozu zło.

Dziewiąty Mag. Zdrada

W tej części nie jest już tak różowo, jak w poprzedniej… Oczywiście wiemy, że Marcusowi i Ariel udało się wydostać z ruin. Kobieta postanawia jednak ukryć swoje możliwości magiczne przed Naczelnymi. Marcus opowiada całą historię, ale Ariel neguje ją, twierdząc, że Marcus majaczy przez obrażenia i zmęczenie. Mimo to Naczelni zaczynają ją uważniej obserwować. Tym bardziej że skłania ich do tego wszechwiedząca Oriana (mądra wiedźma z bagien?). Nie wiedzą, jak wielką moc ma Ariel, jednak wiedzą, że jest ona ogromna. Wierzą, że dziecko jej i Marcusa będzie na tyle potężne, by stać się wyczekiwanym Dziewiątym Magiem. Ale mimo że para ma się ku sobie, nie mogą oficjalnie być razem (w tym świecie panuje system Losowań. Nie ma rodzin, dzieci są płodzone przez przypadkowych rodziców, a następnie oddawane do oaz na wychowanie). Dlatego naczelni wymyślają podstęp i podają Ariel eliksir miłosny. Nie wiedzą jednak, że ktoś dodał do niego również ordonu (narkotyk), który silnie odurza i powoduje bezpłodność.

Nie będę mówić dokładnie, jak sprawa się rozwiązuje, jednak wszyscy są wściekli. W międzyczasie Marcus i Fabien odkrywają, kto stoi za próbami zniwelowania mocy magicznego źródła (które chroni miasta). Ale do pokonania go potrzebna jest oczywiście Ariel, która zostaje zmuszona do stanięcia do próby na Naczelnego Maga. Przechodzi ją pomyślnie i likwiduje w swoim mieście system losowań. Szybko jednak rezygnuje ze swojej funkcji, gdy dowiaduje się, że Marcus nie żyje. Zrozpaczona Ariel wraca do naszego świata.

Potem (tak, dopiero potem) sprawa robi się bardziej zagmatwana. Okazuje się, że Marcus jednak żyje i przybywa po ukochaną. Jest jednak bardzo słaby, a Ariel odczytuje w jego myślach, że został wysłany, aby sprowadzić ją do świata Dziewięciu Miast, jednak nie chce jej pozwolić tam wrócić, bo grozi jej niebezpieczeństwo. Ale bohaterka nie byłaby sobą, gdyby jednak nie wróciła. Okazuje się, że pokonany przez nią Magnus (ten zły gość od magicznego źródła) żyje i w dodatku jest jej bratem. Co jeszcze lepsze, to wcale nie on jest głównym złym, a jego życie nie trwa długo. Czytelnik szybko domyśli się, że głównym czarnym charakterem jest Oriana. Z cienia rządziła miastami, a teraz postanowiła wyjść na światło dzienne. W dodatku sprawiła, że Marcus jej służy i jest gotów zaatakować i zabić Ariel.

Dobra, nie będę ciągnęła dalej tej opowieści. Powiem tylko tyle, że Ariel umiera przynajmniej dwa razy a w międzyczasie sprowadza do równoległego świata córkę, która niezwykle szybko dorasta.

Ta część jest nieco gorsza od pierwszej. Tamtą można spokojnie podpiąć pod literaturę młodzieżową, tę już nie. Są seksy, śmierci i zdrady (zaczarowany Marcus nie jest jedynym zdrajcą – tyle powiem). Wyjaśniają się niektóre rzeczy, ale wszystko napisane jest dużo bardziej chaotycznie. Mimo to samo czytanie wciąż jest przyjemne i lekkie. Tylko treść trochę gorzej ułożona.

W wyzwaniu uznam to może za Q pik – jedna znana książka (w sumie chyba w ogóle jedyna napisana). Jako książkę traktuję całą trylogię, gdyż tomy kończą się w takich miejscach, jakby po prostu trzeba było pociąć gdzieś historię, bo się nie zmieściła.

Dziewiąty Mag

Ta trylogia czekała na mnie od grudnia… Zażyczyłam ją sobie na Święta, bo uznałam, że fajnie będzie wspierać polską fantastykę poprzez kupowanie książek polskich autorów (nawet pod zagranicznym pseudonimem). Chciałam kupić sama, ale skoro nadarza się okazja mieć książki i nie wydawać własnych pieniędzy to warto skorzystać ;) Tym bardziej, że wiedziałam, że dostanę coś, co chcę. A dlaczego chciałam? Znalazłam gdzieś przypadkiem i uznałam, że warto dać szansę.

Tajemnica bogów

No i wreszcie ostatnia część. Ta tak długo wyczekiwana i rozbudzająca ogromne nadzieje. Po

zakończeniu „Oddechu bogów” od razu wzięłam następną książkę i „przyssałam się” do niej.

Oddech bogów

Znowu miałam długą przerwę w pisaniu, ale jakoś nie mogę znaleźć motywacji (komentarze pod jednym postem na 10, mało wyświetleń). Ale czytam. I doprowadzę wyzwanie do końca, choć już zaczyna mi brakować pomysłów na przypisywanie przeczytanych książek do odpowiednich kart. Albo będę kombinować (naciągać), albo zmienię karty, albo po prostu przeczytam te 52 książki. Zobaczymy. A tymczasem…

W głowie się nie mieści

Nowy film Disneya i Pixara. Animacja o emocjach, które rządzą w mózgu dziewczynki imieniem Riley. Pierwsza pojawiła się Radość i radosne wspomnienia (żółte). Potem pojawiały się kolejne emocje: Smutek (niebieska), Złość (czerwony), Strach (fioletowy) i Odraza (zielona). Prym wiodła jednak Radość – pozostałe emocje to akceptowały (chciały przecież jak najlepiej dla Riley), a większość wspomnień dziewczynki była radosna. Najważniejsze wspomnienia (błyszczały) stawały się fundamentami osobowości Riley. Wszystkie były radosne: początki gry w hokeja, wygłupy, przyjaciółka, szczerość, rodzina. Fundamenty tworzyły wyspy, które uaktywniały i rozbudowywały się, gdy dziewczynka robiła coś z nimi związanego.

Szkoła bogów

Długo, oj długo czekałam, żeby znowu zacząć ten cykl. Ale w tym roku nareszcie wyszła ostatnia część trylogii. Po 7 (!) latach doczekałam się zakończenia i zaczęłam od nowa.

Takeshi 2. Taniec tygrysa

Wiem, że długo nic się tu nie pojawiało. Najpierw czekałam aż dojadą do mnie książki, a potem rzuciłam się w wir czytania. Takeshiego skończyłam prawie tydzień temu, ale koniecznie musiałam wziąć od razu kolejną powieść... Dodatkowo przez pracę nie miałam tyle wolnego czasu, ile bym chciała. I dlatego post pojawia się z około tygodniowym opóźnieniem. Następne mam nadzieję, że będą bardziej regularne, a na pewno następny, bo książka jest już przeczytana w momencie pisania tego posta ;)

Kamień księżycowy

Po „Siarce” Prestona i Childa bardzo chciałam przeczytać „Kobietę w bieli” Wilkie’go Collinsa (z jakiegoś powodu długi czas myślałam, że to kobieta!). Cały czas wisi mi otwarta strona na lubimyczytac.pl i przypomina o planie. Jednak ta książka jest w nieco oddalonej ode mnie bibliotece i po prostu jeszcze się nie zabrałam do wycieczki tam. Zamiast tego czytałam opinie, z których wynikało, że powieści tego autora są bardzo dobre i wciągające. Dlatego wpisałam w katalogu nazwisko i znalazłam inną jego książkę, która była niedaleko. W ten sposób wymieniłam „W pustyni i w puszczy” na „Kamień księżycowy”.

Yakuza. Bliźniacza krew

Nie chciało mi się sprawdzać dat urodzin autorów, których zamierzałam czytać. Dlatego wzięłam książkę, która została wydana pod nazwiskiem trzynastolatki. Dlaczego tak to określam? Wyjaśnię na końcu.

W pustyni i w puszczy

Dawno temu dostałam od babci piękne wydanie tej książki (to na zdjęciu), żebym miała swoją, kiedy będę przerabiać w szkole. Nie wiem, co się z tym egzemplarzem stało, zaginął chyba gdzieś, mimo że nie zdejmowałam go z półki. Przyznaję bez bicia, że jest to jedna z lektur szkolnych, których nie skończyłam. Ale nie było ich znowu tak dużo, bo zaledwie trzy. Uznałam, że po latach bez problemu uda mi się przebrnąć. Tym bardziej, że „Śladami Stasia i Nel. Z Panem Biegankiem w Abisynii” przeczytałam kiedyś z prawdziwą przyjemnością. Co prawda to nie Sienkiewicz, ale mama mówiła, że to podobne książki i dziwiła się, że przez pierwowzór nie przebrnęłam. Ja już się nie dziwię.

Wołanie kukułki

Niezwykle miła odmiana po „Królu olch”. Nie jestem pewna, czy była to dobra książka, czy po prostu tak mi się podobała po poprzedniej, ale w każdym razie ma mu mnie plusa. I przeczytałam ją w jakieś 3 dni.

Król olch

Odkąd przeczytałam wymagania karcianego wyzwania książkowego, szukałam konkretnych książek pod niektóre pozycje. Takie, które uznałam, że przeżyję, ale raczej nie sięgnęłabym po nie bez wyzwania. No i tak właśnie było z realizmem magicznym. Przeczytałam jedną taką powieść i nie stało się to moim ulubionym gatunkiem. Powieścią było „Sto lat samotności”. Ok, może nie dorosłam, może nie rozumiem. Nie ważne, każdy ma inny gust, a mi się nie podobało, a wręcz nudziło. Mimo to gatunek ma w nazwie „magiczny”, więc postanowiłam dać mu drugą szansę (no i mimo wszystko czytałam gorsze rzeczy niż „Sto lat samotności”). Z pomocą przyszła mi wikipedia, po wpisaniu „realizm magiczny zjechałam do utworów i przeczytałam tytuły. Nawet kilka mnie zainteresowało, ale przyznam, że „Gra w klasy” Cortazara nieco mnie przeraża (rozmawialiśmy o sposobie czytania tej książki na studiach), „Pachnidło” słyszałam, że jest dobre, ale ciężkie, a „Mistrza i Małgorzatę” czytałam nie tak dawno. No i padło na „Króla olch”. Tytuł dla mnie ciekawy, bo kojarzy się Goethem, którego lubię. Nic dziwnego, skoro Goethe napisał balladę pod takim samym tytułem. Spodziewałam się, magii, fantastyki, może dreszczyku niepokoju i lasu. Z tego wszystkiego dostałam las.

Takeshi. Cień śmierci

Książkę dostałam w zeszłym roku na urodziny i stała sobie grzecznie na półce, czekając na swój czas. Nadszedł teraz, bo nie chciało mi się iść do biblioteki.

Baśniowy morderca

Po tę książkę sięgnęłam dzięki zajęciom „ Baśń-fantastyka-science fiction” na uczelni. Bardzo lubię dwa pierwsze człony nazwy przedmiotu, więc się zapisałam. Na początku mieliśmy czytać baśnie, opracowania do nich i omawiać je. Oczywiście wśród omawianych tematów znalazły się „Baśnie” braci Grimm. Jako opracowanie do nich mieliśmy przeczytać ten artykuł:https://tricksterzy.wordpress.com/2014/01/10/stare-basnie-na-nowo-opowiedziane-o-wykorzystaniu-postaci-i-motywow-basniowych-w-kulturze-popularnej-po-roku-2000/ . I to właśnie on skłonił mnie do sięgnięcia po tę książkę.

Trafny wybór

Zwykle na początku tłumaczę, skąd dana książka wzięła się na mojej tegorocznej liście. Ta się wzięła w sumie znikąd. Ot tak, przypomniał mi się ten tytuł, a że akurat był w bibliotece, do której szłam, to wzięłam.

Opis książki też chyba nie będzie długi… „Trafny wybór” jest powieścią o małym miasteczku, gdzie właściwie wszyscy się znają. Na początku umiera jeden z ważniejszych radnych, którego wielu ludzi uwielbiało. Reszta książki to tak naprawdę opis tego, jak ludzie sobie radzą i co się dzieje z miasteczkiem po śmierci Barry’ego Fairbrothera. I tak na przykład Krystal – nastolatka, którą Barry wyprowadził w miarę na ludzi – zaczyna się na nowo izolować i staczać. Parminder Jawanda stara się dalej wykonywać swój zawód, ale bez wsparcia przyjaciela jest jej bardzo ciężko, gdy zostaje oskarżona o bycie złym lekarzem. Innym następstwem śmierci Barry’ego jest to, że ktoś musi zająć jego miejsce w radzie. O tę funkcję ubiega się przyjaciel zmarłego – wiecznie przerażony i znerwicowany dyrektor szkoły i ojciec wielkiego buntownika. Kolejnym kandydatem jest psychopatyczny Simon Price, który zastrasza całą swoją rodzinę i robi to tylko dla profitów. Ostatni jest Miles Mollison – syn przewodniczącego rady.

Każdy z kandydatów ma swoje motywacje, ale każdy ma też swoje sekrety, które nie powinny ujrzeć światła dziennego. I oczywiście zostają ujawnione.

W sumie niewiele więcej można powiedzieć, nie zdradzając fabuły. Z jednej strony powieść czyta się nieźle – jak już się usiądzie to się czyta, ale kiedy odłoży się książkę to jakoś nie ma parcia, żeby znowu wziąć ją do ręki i czytać. Nie ma „tego czegoś”, że człowiek zastanawia się, co będzie dalej. Ot, taka sobie historyjka.

Odkryłam, że na podstawie książki został nakręcony miniserial (w sumie 3 godziny) i zamierzam go obejrzeć. Trailer jakoś do mnie nie przemówił i na filmwebie widzę, że niektórych bohaterów nie ma, a inni są niedobrani, ale i tak obejrzę i będę mieć nadzieję, że ekranizacja jest lepsza niż w wypadku „Brudnego szmalu”.

W wyzwaniu będzie to 2 pik. Tak po prostu.

Z innej bajki

Głównym powodem, z którego sięgnęłam po tę książkę był obrazem wrzucony na facebooka przez kilka stron związanych z książkami (często tak jest, że coś zamieszcza jedna strona, a potem większość pozostałych). Pierwsza rzecz, o której pomyślałam to „fajny pomysł, ja takie coś napiszę”. Potem otworzyłam komentarze i znalazłam tam właśnie „Z innej bajki” Jodi Picoult, jako przykład takiej książki. Ciekawy pomysł, fajny tytuł – przeczytam. Tym bardziej, że od pewnego czasu znajoma namawia mnie do sięgnięcia po Jodi Picoult. Tej książki akurat nie czytała, ale po krótkim przejrzeniu internetu poinformowała mnie, że nie będzie to raczej typowa powieść tej autorki. Picoult pisze ponoć raczej ciężkie książki (i nie chodzi mi tu o rozmiar i grubość okładki), a to jest powieść dla młodzieży. Ale mi to pasuje.

Książka jest podzielona na trzy części, które przeplatają się. Pierwsza jest treścią książki dla dzieci i zaczyna się zawsze numerem strony. Druga jest narracją z perspektywy Olivera, księcia z bajki. Ale nie pokazuje fabuły z jego strony, a to, co się dzieje z bohaterami po zamknięciu książki. To znaczy, żyją oni własnym życiem, a książka okazuje się dla nich swego rodzaju teatrem, w którym grają swoje role. Ostatnia część do narracja z perspektywy Delilah, czyli dziewczyny, która czyta książkę w naszym świecie.

Patrząc na obrazek, za sprawą którego sięgnęłam po tę powieść, łatwo się domyślić, głównego wątku. Ale od początku. Delilah jest szkolną outsiderką, od czasu, kiedy przypadkiem złamała kolano jednej z cheerleaderek. Ma tylko jedną przyjaciółkę Jules, która również woli trzymać się na uboczu i nie przepada za popularnymi dziewczynami. Jednak Delilah nawet przed nią ma pewną tajemnicę – wciąż wypożycza ze szkolnej bibliotekę książkę z bajką dla dzieci. Uzasadnia to tym, że główny bohater, książę Oliver, wie jak to jest dorastać bez ojca. Delilah również nie ma przy sobie ojca, bo zostawił ją i matkę, gdy dziewczyna była mała. Nastolatka uważa, że nikt z prawdziwego świata jej nie rozumie i dlatego wciąż wraca do książki, której bohater przeżył to, co ona.

Skoro jednak bohaterowie książki są tylko aktorami, to Oliverowi obce są uczucia, które gryzą Delilah. Książę nigdy nie miał matki ani ojca (który w fabule jest tylko wspomnieniem i nie ożywa jako aktor). Ma za to inne problemy – najlepszego przyjaciela zamienionego w psa i księżniczkę, która nie odróżnia fabuły od książkowej rzeczywistości. Odkąd jednak Delilah stała się jedyną i to bardzo regularną czytelniczką, Oliver zakochał się w jej miodowych oczach i dużej buzi (z perspektywy rysunku w książce). Książę słyszał wszystko, co dzieje się poza książką i dzięki temu wpadł na pomysł skontaktowania się z dziewczyną. Choćby postaci z bajki bardzo się starały nie mogą uniknąć wcielania się w swoje role, jednak Delilah dostrzega w Oliverze kogoś więcej niż bohatera bajki i dzięki temu uda im się nawiązać kontakt. Powoli coraz bardziej zakochują się w sobie i próbują wymyślić plan, jak uwolnić Olivera z książki, by mogli być na zawsze razem.

„Z innej bajki” czytało mi się bardzo przyjemnie. Przeszkadzały mi tylko liczne błędy w druku (połączone słowa, brakujące ogonki i litery), które na szczęście nie miały wpływu na fabułę i styl. Jako powieść młodzieżowa ta książka bardzo mi się spodobała i chętnie poleciłabym ją nastolatkom.

Powieść skojarzyła mi się też trochę z „Gniazdem światów” Huberatha, gdzie autor również sugerował, że postaci w książce naprawdę żyją. Jednak Polak idzie o krok dalej, podczas gdy Jodi Picoult przekonuje nas, że co by się nie stało w fabule, po zamknięciu książki bohaterowie żyją własnym życiem, na które treść opowieści nie ma wpływu. Kiedy ktoś umiera w czasie opowieści, po zamknięciu książki wciąż czuje się dobrze.

Jeśli chodzi o wyzwanie to uznam tę książkę na Q kier – w końcu kręci się wokół miłości…

Smoki na zamku Ukruszon

W przeciwieństwie do poprzedniej, ta książka nie leżała długo na półce. Wydaje mi się, że od kupienia jej do przeczytania minął najwyżej miesiąc. „Smoki na zamku Urkruszon” są zbiorem opowiadań napisanych przez młodego Terry’ego Pratchetta. Wydaje mi się, że z założenia miały być one przeznaczone dla dzieci, a na pewno w takiej formie zostały wydane teraz. Książka ma twardą okładkę, dużo obrazków, proste słownictwo i dużą, urozmaiconą (raz większe litery, raz inny kształt) czcionkę.

Zaczynając książkę znowu prawie płakałam. Wstęp był napisany przez dorosłego już Pratchetta, który wspominał młodzieńcze lata i prosił o wyrozumiałość dla tych opowiadań. Nie wiem, czy z sentymentu, ale opowiadania nawet mi się podobały. Oczywiście po wzięciu poprawki na to, że są dla dzieci. Teksty były bardzo proste, momentami naiwne, ale całkiem zabawne. Myślę, że dzieciom lubiącym magiczne opowieści mogłyby się spodobać. Nie będę streszczać wszystkich opowiadań, może napiszę tylko parę słów o tytułowym.

„Smoki na zamku Ukruszon” są w pewien sposób typową baśnią. Młodzieniec wysłany przez króla wyrusza na ośle do pobliskiego zamku Ukruszon, by uwolnić go od smoków. Po drodze stacza pojedynek z wielkim czarnym rycerzem, pokonuje go, a rycerz przyłącza się do niego. Następnie spotykają maga, któremu pomagają i on również przyłącza się do wyprawy. Typowe, prawda? Kiedy docierają do zamku okazuje się, że siedzą w nim całkiem kulturalne smoki, które zgubiły małego smoczego księcia. Oczywiście smoczątko wcześniej przypałętało się do naszych wędrowców, więc udaje się pokojowo porozmawiać. Okazuje się, że smoki opanowały zamek, bo jego mieszkańcy zalali jaskinie, w których wcześniej mieszkały. Mądrzy wędrowcy szybko rozwiązują problem – ludzie z zamku wybudują smokom nowe, przyzwoite jaskinie, a smoki pozwolą im wrócić na zamek.

Wydaje się, że w tej historii nie ma właściwie nic niezwykłego, ot bezkrwawa bajka. Jednak w streszczeniu brakuje informacji, które ubarwiają opowiadanie. Otóż młodzieniec zostaje wysłany na ośle, bo w wszyscy rycerze z zamku wyjechali na wakacje. Potem pokonuje czarnego rycerza, bo ten się potknął, a w dodatku okazał się malutkim człowieczkiem w wielkiej zbroi. Mag nie do końca radzi sobie z zaklęciami, a przy pierwszym spotkaniu podróżni pomogli mu naprawić trzyipółmilowego buta (jednego z pary siedmiomilowych). A na końcu każdy smok dostał do swojej jaskini wielką, nowoczesną wannę.

Może nie jest to jakieś wybitne, ale wywołuje uśmiech i sprawia, że opowiadania są inne niż większość.

Jeśli chodzi o wyzwanie to śmiało mogę powiedzieć, że jest to 7 kier – książka dla dzieci.

Ruda sfora

Książkę dostałam chyba w zeszłym roku na urodziny i skoro już była na półce to „kiedyś na pewno przeczytam”. Są na moich półkach książki, które już ponad rok czekają. Ale „Ruda sfora” dostała swoją szansę.

O Kossakowskiej usłyszałam od swojego męża, który jest dużym fanem jej cyklu o aniołach i nakłonił mnie do przeczytania go. Przyznaję, że był ciekawy, ale potem jakoś zapomniałam o tej autorce. To, że dostałam jej dwie książki na urodziny („Rudą sforę” właśnie i „Takeshi. Cień śmierci”) było czystym przypadkiem. Wiedziałam, że nie są to anielskie książki, więc czekały spokojnie na swój czas.

Przede wszystkim polecam przeczytać książkę od końca. To znaczy, zacząć ją od ogarnięcia słowniczka na końcu. Ja czytałam od początku i w trakcie pomyślałam, że fajnie, jakby gdzieś były zebrane te wszystkie dziwne słowa (nazwy stworzeń i imiona bogów), żeby móc sobie w każdej chwili przypomnieć. Zerknęłam wtedy na koniec i okazało się, że powieść ma jakieś 20 stron mniej niż myślałam, bo na końcu jest właśnie słowniczek. I spis bohaterów z krótką charakterystyką. Do spisu niekoniecznie trzeba zaglądać, ale nie ma tam żadnych spoilerów, więc na pewno nie zaszkodzi. Za to słowniczek może sporo pomóc przy przyswajaniu fabuły.

Na samym początku poznajemy wielkiego, wspaniałego szamana Serkena. Jednak niedługo możemy się tym cieszyć, bo mężczyzna szybko umiera – zostaje wezwany przez duchy, by pomóc w zaświatach. Od dawna wszyscy podejrzewali, że kolejnym szamanem zostanie cioteczny wnuk Serkena – dwunastoletni Ergis. W czasie pogrzebu starego szamana chłopiec ucieka do lasu i wszyscy są pewni, że dopadła go „szamańska choroba”. Kiedy jednak młodzieniec wraca do domu, okazuje się, że wioska ma już nowego szamana. Został nim Dyraj Bogoj – mężczyzna, który podchodził dość sceptycznie do wiary. Oczywiście szybko się domyślamy, że nie jest on prawdziwym szamanem, a jedynie udawał „szamańską chorobę”, by przyjąć prestiżową funkcję i dostać duży kawał ziemi. Oszustowi pomagał mały Rosjanin, który w nic nie wierzy i wciąż wymyśla nowe sztuczki, którymi Bogoj mógłby wciąż zaskakiwać pobratymców.

Jednak Ergis wciąż ma w sobie moc. Podczas podróży po lesie duch opiekuńczy radzi mu, gdzie ma pójść, żeby odkryć oszustwo chciwych dorosłych. Niestety chłopiec zostaje zauważony i mężczyźni (zwłaszcza naciska na to Rosjanin) postanawiają go unieszkodliwić. W tym celu nasyłają bandytów na rodzinę Ergisa, który załamuje się psychicznie po odnalezieniu martwych bliskich. Mimo to chłopiec wciąż jest zagrożeniem, więc Bogoj przyjmuje go do swojego domu (na polecenie Rosjanina), mówiąc, że będzie go leczył. W rzeczywistości jednak podtruwa chłopca.

I to jest właściwie pierwsza część książki i dzieje się w realnym świecie. Potem przenosimy się do psychiki Ergisa. Zaczyna się to od dziwnych scen, gdy chłopiec wpada do wody, rozgotowuje się, a następnie wychodzi z rzeki, by znaleźć się na łące Drugiego Nieba. Tam spotyka kulawego konika o imieniu Bębenek. Szybko domyślamy się, że Ergis staje się właśnie szamanem, a konik jest jego bębnem. Od razu zostają przyjaciółmi i ruszają w podróż po zaświatach, by znaleźć Serkena, który mógłby pomóc chłopcu.

Po drodze spotykają tupilaka Iwaszkę, którego wysłał za chłopcem Bogoj. Jednak tupilak jest tak pociesznie nieudolny, że Ergis łatwo i bezboleśnie pokonuje go i zostają przyjaciółmi. W międzyczasie pojawia się też kikituk, małe, futrzaste stworzonko, które było towarzyszem Serkena i zamieszkało w sakwie Ergisa. Jest ono bardzo pomocne (podaje w sakwie różne potrzebne rzeczy) i waleczne. Potem grupa przyjaciół spotyka jeszcze ołonchosuta (pieśniarza) Elleja i półboginię ognia Tujarymę. Okazuje się też, że znalezienie Serkena jest najmniejszym problemem Ergisa, ponieważ Dolne i Górne światy zostały zaatakowane i niszczeją. A bogowie i herosi nie mogą sobie z tym poradzić. Kto jak nie dwunastolatek na kulawym koniku ma uratować świat? No kto? ;)

Powieść była dość ciekawa i wciągająca. W czytaniu przeszkadzały mi tylko dziwne nazwy i imiona jakuckie, które czasem były bardzo podobne do siebie i myliły mi się. Przyznam też, że spodziewałam się innego zakończenia, chociaż część przewidziałam. Ogólnie książka była dość przyjemna.

W wyzwaniu uznam tę książkę za waleta (J) kier. Można to spokojnie uznać za powieść przygodową, bo Ergis pokonuje wiele przeszkód, by dotrzeć do celu. W dodatku odbywa długą podróż, więc wydaje mi się, że pasuje.

The Drop/Brudny szmal (film)

Całkiem niedawno pisałam tu o książce Lehane’a “Brudny szmal”. Moja opinia była raczej

pozytywna, więc napaliłam się na film. Tym bardziej, że bibliotekarz powiedział mi, że film jest mocny i naprawdę dobry. Trochę czasu zajęło mi zabranie się do filmu: a to nie było czasu, a to nie miałam ochoty na coś ciężkiego… Ale w końcu się udało, obejrzeliśmy film na dwa razy.

Pierwsze podejście trwało około pół godziny. Początek filmu, poznanie bohaterów – trochę nudno – dodatkowo oglądaliśmy go koło 2 w nocy, po męczącym dniu. Nic dziwnego, że po pół godzinie chcieliśmy już tylko spać.

Za drugim podejściem udało nam się skończyć film. Znaczy, mi się udało, bo mąż zasnął przed napisami. Chyba już przez samą częstotliwość używania przeze mnie zwrotu „udało się” łatwo można wpaść na to, że film nie należał do najlepszych. Według mnie był po prostu nudny. Nawet nie można powiedzieć, że przegadany, ale zwyczajnie nudny. Akcja ciągnęła się jakby chciała, a nie mogła. A na końcu nie było tego kopnięcia…

W dodatku nie podobał mi się dobór aktorów. Poza detektywem Torresem żaden aktor według mnie nie pasował do swojej roli. Po pierwsze wizualnie – zupełnie inaczej wyobrażałam sobie tych ludzi. Po drugie… charakter postaci? Gra aktorska? Nie wiem, pod co to podpiąć. Chodzi mi o to, że bohaterowie byli tacy pseudomroczni, posępni, flegmatyczni i jak dla mnie nijacy. Wszyscy. Nie wiem, czy może to być zarzut do aktorów, czy może raczej do reżysera, który miał taką wizję i tak kazał. Ale fakt, że Eric Deeds praktycznie nie wzbudzał emocji, jest niedopuszczalny. Może byłoby lepiej, gdyby pokazano jego więzienną historię. Z jednej strony rozumiem, że tego nie było, bo do filmu nie pasowałaby retrospekcja. Z drugiej jednak mógł o tym opowiedzieć Nadii. Wtedy może wydałby się większym psycholem.

Mąż twierdzi, że film miał dołujący klimat i przez to był on ciężki i może dlatego bibliotekarz powiedział, że jest mocny. Dla mnie jednak było to po prostu nudne i cieszę się, że już ten film skończyłam i nie będę musiała go więcej oglądać.

Grobowiec

Jak nietrudno się domyślić z moich poprzednich notek – strasznie napaliłam się na Prestona i Childa. Nie chciałam jednak zaczynać żadnej kolejnej serii – potrzebowałam pojedynczej książki. Chociaż w sumie nie potrzebowałam, bo na półkach w domu jeszcze kilka na mnie czeka… W każdym razie przypadkiem natknęłam się na nową (chyba nawet najnowszą) książkę Lincolna Childa, odnalazłam ją w pobliskiej bibliotece i poleciałam wypożyczyć.

„Grobowiec” zaczyna się w szpitalu, gdzie lekarz na dyżurze dostaje na stół ofiarę z wypadku. Ofiarą jest jego żona i akcja prologu kończy się nieudaną reanimacją… Następnie przenosimy się kilka lat do przodu, a głównym bohaterem okazuje się Jeremy Logan. Powoli dowiadujemy się, że zostaje on wezwany przez dawnego przyjaciela Ethana Rusha, anestezjologa, który prowadzi interesujące badania…

Otóż to właśnie doktor Rush jest lekarzem, którego poznajemy w prologu. I szybko się okazuje, że jego żona nie umarła. Nie do końca. Jennifer aż przez 14 minut znajdowała się w stanie śmierci klinicznej, jednak udało się przywrócić ją do życia. I to właśnie bada w swoim ośrodku Rush – przypadki osób, które umarły, lecz powróciły. Brzmi ciekawie? Jak dla mnie bardzo! Ale nie to jest tematem książki. O pracy Rusha dowiadujemy się niemalże marginalnie. Zarówno lekarz jak i Logan mają wyruszyć w podróż i zostają zatrudnieni przez słynnego łowcę skarbów, Portera Stone’a. Dowiadujemy się, że ich zadaniem jest pomoc przy odnalezieniu grobowca Narmera, prawdopodobnie pierwszego faraona zjednoczonego Egiptu. Sprawa jest o tyle skomplikowana, że grobowiec ten nie znajduje się w Dolinie Królów, a gdzieś pod powierzchnią Suddu, ogromne bagnisko utworzone przez Nil w Sudanie Południowym. Legenda głosi, że Narmer tam właśnie chciał być pogrzebany, żeby nikt nie niepokoił jego szczątków (co, jak wiemy, spotkało wielu późniejszych faraonów). Zagwarantować miała do odległość od Egiptu i sam Sudd, rozrastający się i tworzący naturalną ochronę.

Wszystko brzmi super, ale kim właściwie jest Jeremy Logan i jaka jest jego rola w ekspedycji? Logan sam siebie nazywa „enigmatologiem”, czyli przekładając „na nasze” jest badaczem zjawisk paranormalnych. Trochę wróżka, trochę pogromca duchów… te klimaty. Ma na swoim koncie między innymi sprawę potwora z Loch Ness. Mając tę wiedzę, łatwo się domyślić, co jest zadaniem Logana. Na grobowcach faraonów zwykle ciążą klątwy, a nasz enigmatolog ma tę konkretną klątwę odkryć, zrozumieć i najlepiej przełamać. To jest jego główne zadanie. W międzyczasie jednak okazuje się, że Logan musi sobie radzić z innymi sprawami na stacji, takimi jak spontaniczne zapłony generatorów, znikające przedmioty i pojawiające się na bagnie postaci…

Książka jest napisana naprawdę nieźle, autor dozuje nam informacje o bohaterach, razem z napięciem. Druga połowa powieści jest wciągająca i przeczytałam ją praktycznie jednym tchem. Byłam bardzo ciekawa, co i dlaczego się dzieje. Mimo to, po zakończeniu, czuję niedosyt. Niedosyt Egiptu – niby opowiadają coś o Narmerze, ale nie jest tego dużo. I niedosyt wyjaśnień – zakończenie jest bardzo niesatysfakcjonujące. Chętnie przeczytałabym jeszcze jeden rozdział albo epilog, który rozwiałby wszelkie moje wątpliwości.

Wyzwanie coraz mniej mi się podoba… :P Czytam ciekawe książki, a mam problem z przypisaniem ich do konkretnych kart. Obawiam się, że niektóre mogę niedługo zacząć dublować, bo nie pasują do kategorii, które mi zostały… Tymczasem „Grobowiec” zostanie 2 karo (ma 400 stron).

Długi Mars

Ta książka zajęła mi aż dwa tygodnie. Raz, że nie przepadam za cyklem o Długiej Ziemi. Dwa, że na początku, kiedy siadałam do niej przypominało mi się, że Terry Pratchett nie żyje. No ale „Długi Mars” czekał na mnie na półce od stycznia i trzeba było się wreszcie za niego wziąć.

Powieść rozłożona jest na kilka części. Pierwsza z nich to wyprawa kapitan Maggie Kauffman w głąb Długiej Ziemi aż do świata 250 000 000. Ekspedycja ma mieć charakter badawczy, a przy okazji dobrze by było, gdyby odkryto, co się stało z Armstrongiem I – twainem, który jakiś czas wcześniej zaginął. Maggie zabiera ze sobą na pokład trolle, grupę Chińczyków i przedstawiciela beagli – Śnieżka. Taka mieszana załoga ma pokazać zjednoczenie, a równocześnie pomóc pani kapitan dostrzec inne punkty widzenia niż jej własny.

Druga historia należy do Joshuy Valiente i Paula Spencera Wagonera. Ten drugi ma ledwo dziewiętnaście lat, a Joshuę poznał jeszcze w dzieciństwie. Od początku Paul był ponadprzeciętnie inteligentny, co sprawiało problemu zarówno w szkole jak i w relacjach z ludźmi. Podczas akcji powieści dowiadujemy się, że Paul nie jest jedyny – część osób z jego pokolenia ma podobne zdolności i problemy. Określają siebie jako Następnych – nowych, ulepszonych ludzi. Mówią, że w stosunku do ludzi czują się tak, jak ludzie w odniesieniu do szympansów. A to prowadzi tylko do kłopotów.

Ostatnia i może najważniejsza część książki dotyczy Sally Linsay i jej ojca, Willisa. Mężczyzna po kilkunastu latach bez znaku życia odzywa się do córki i prosi, by zjawiła się przy Szczelinie (przerwie w Długiej Ziemi). Proponuje jej wylot na Marsa i zbadanie go. Wie, że ze Szczeliny taka podróż będzie najłatwiejsza – nie będą musieli wchodzić w przestrzeń kosmiczną, bo już w niej będą. Willis nie chce zdradzić swojego prawdziwego celu, tłumaczy córce, że chce sprawdzić, czy na Marsie można przekraczać i jeśli tak, czy na którymś Marsie wykształciło się życie. Sally zgadza się lecieć z ojcem pod warunkiem, że wezmą ze sobą starego i doświadczonego astronautę Franka Wooda. Kobieta poznała go w poprzedniej części cyklu, gdy związał się z jej niemalże przyjaciółką.

Wnioskując po tytule powieści, nie trudno się domyślić, że przekraczanie na Marsie jest możliwe. Mężczyźni i Sally pokonują kilka tysięcy Marsów, niekiedy spotykając na nich życie, powoli poznając lepiej siebie i motywy Willisa.

Pod koniec książki wszystkie trzy historie się łączą – troje bohaterów wraca na Ziemię Podstawową i razem rozwiązują (przynajmniej tymczasowo) sprawę Następnych. Nie jest to jednak ostatnia część cyklu (to potwierdzona informacja, sprawdziłam w internecie), co wyraźnie widać. Przede wszystkim nie zostaje zamknięty wątek Długiego Marsa i tego, co kosmiczni podróżni tam odkryli. Angielska wersja kolejnej części ma się ukazać 18 czerwca, więc u nas pewnie nieco później. Mimo że nie przepadam za science fiction, Joshuą Valiente i Długą Ziemią, czekam na następny tom i na pewno go kupię.

Jeśli chodzi o oznaczenie w wyzwaniu, to było to zaplanowane science fiction, więc 9 kier.

Rogi

„Rogi” postanowiłam przeczytać, jak tylko obejrzałam film. Przede wszystkim chciałam zrozumieć, o co właściwie chodzi z tymi wężami. Więc kiedy wypożyczałam „Brudny szmal” poszłam też do półki z horrorami i wzięłam książkę Joego Hilla. Wiecie, że jest on synem Stephena Kinga? Ja nie wiedziałam przed przeczytaniem tej książki.

Z jednej strony wydaje się, że historia jest podobna, jak w filmie. Merrin, ukochana Iga Perrisha, zostaje zamordowana, a oskarżony o to zostaje chłopak. Pewnego dnia (w książce jest to rok po tragedii, w filmie mija ledwie kilka dni) Ig budzi się z rogami na głowie. Okazuje się, że rogi mają magiczne moce – sprawiają, że ludzie mówią dokładnie to, co myślą, a Ig jest w stanie nakłonić ich do ulegania najgorszym instynktom. Dzięki tej nowoodkrytej mocy chłopak próbuje rozwikłać zagadkę śmierci ukochanej.

W książce główna fabuła przeplata się ze wspomnieniami bohaterów, zarówno z dzieciństwa jak i z późniejszych lat. Kilka wątków zostało przedstawionych w filmie (krzyżyk Merrin, podtopienie Iga, zerwanie, domek na drzewie). I właściwie na tym podobieństwa się kończą. Tak naprawdę książka opowiada historię zupełnie innych bohaterów niż ci przedstawienia w filmie. Glenna jest po prostu zagubioną i zakompleksioną dziewczyną, która nie wie, czego chce, więc oddaje się wszystkim po kolei. Merrin nie jest szczerozłota i czysta jak łza – już na początku znajomości okłamuje Iga, a potem mówi mu, że miała ochotę się nim zabawić. Jednak najgorsze, co zrobiła – nieudolne zerwanie z Igiem – jest przedstawione tak samo. Niby wydaje się, że go kochała, ale kochająca osoba powiedziałaby, że jest chora i niedługo umrzeć. Lee w filmie jest postacią, którą na początku bardzo się lubi – wydaje się prawdziwym przyjacielem Iga, dobrym, wierzącym człowiekiem. W książce od początku widać, że coś jest z nim nie tak, bierze udział w różnych akcjach charytatywnych tylko ze względu na Merrin. Oszukuje bliskich, jest okrutny. I to widać niemal od momentu, w którym się pojawia. Postać Terry’ego została w filmie skrzywdzona według mnie. W książce jest to jedyna osoba, która wierzy w brata, ufa mu, kocha i wciąż wspiera. Dodatkowo rogi nie do końca działają na starszego z braci Perrishów. Może właśnie dlatego, że jest po prostu dobrym człowiekiem (jak to było sugerowane w filmie odnośnie Lee).

No i wreszcie Ig. W sumie jego postać chyba została najmniej zmieniona w filmie. Chłopak starał się nie wykorzystywać swoich mocy, dopiero pod koniec postanowił z nich skorzystać, żeby się zemścić i ukarać Lee. Jednak uważam to za w pełni uzasadnione.

Sprawa węży budzi  już we mnie dużo mniej wątpliwości. Nie są one tak nachalnie bezsensowne jak w filmie – to na pewno. Jednak ich pierwsze pojawienie się jest dość dziwne – to nie Lee uratował topiącego się Iga, a wąż. Potem gady pojawiają się dopiero, kiedy Igowi wyrosły rogi. W książce bardzo wyraźnie zasugerowane jest, że Ig zmienia się w diabła (lub demona lub coś jeszcze innego), a ten z kolei dość prosto kojarzy się z wężami (rajski ogród i te sprawy). Ig powoli rozumie, że może rozkazywać wężom, ale nie nosi ich wszędzie ze sobą (co miało miejsce w filmie). Dlatego sprawę węży uznaję za mniej więcej rozstrzygniętą.

Bardzo mi się spodobał motyw domku na drzewie – w filmie był rzeczywistym miejscem, które „należało” do Iga i Merrin. W książce byli tam tylko raz, a domek wydawał się zmyślony. Najbardziej jednak podobało mi się wyjaśnienie tego, co spotkało zakochanych w czasie pobytu w tym domku. Ale pozostawię to tu niewyjaśnione – może kogoś ta tajemnica zachęci do przeczytania książki.

Żałuję też, że w filmie odpuszczono sobie niebieską spódnicę, w której Ig latał przez drugą połowę książki. A jego stwierdzenie, że jest „diabłem w niebieskiej spódnicy” rozłożyło mnie na łopatki ze śmiechu. Wyobrażam sobie Daniela Radcliffa w tej sytuacji i żałuję, że nie mogłam tego zobaczyć!

W wyzwaniu daję tej  książce 8 karo – zostało zekranizowane.

Opowieści z Ziemiomorza

To już ostatni tom cyklu o Ziemiomorzu, a składa się z kilku opowiadań. Ich akcja toczy się w

różnych czasach, to znaczy jedno jest z dawnych czasów, inne za życia Krogulca, a inne właściwie równoległe do „Innego wiatru”. Postaram się krótko streścić każde z opowiadań i o każdym po kolei coś napisać.

„Szukacz”

Jest to historia chłopca o imieniu użytkowym Wydra, a prawdziwym Medra. Chłopiec nie pochodzi z bogatej rodziny, jego ojciec jest szkutnikiem w Havnorze. Wydra pomagał ojcu w pracy, ale odkrył w sobie magiczny talent do znajdowania różnych rzeczy. Bycie magiem w tamtych czasach było niebezpieczne, więc chłopiec starał się utrzymywać swój dar w tajemnicy i po kryjomu uczył się od starych, niegroźnych magów. Oczywiście, Wydra miał czyste serce i był niezwykle prawy, więc, kiedy okoliczny władca (pirat i rozbójnik) zamówił u jego ojca statek, Medra rzucił na okręt zaklęcie, by źle pływał. Jednak pirat miał własnych czarowników, którzy szybko odkryli usterkę, odnaleźli Wydrę i pojmali.

Chłopiec trafił do kopalni, został związany potężnymi zaklęciami i miał wyszukiwać złóż królewskiego metalu – rtęci. Jednak nie chciał on pomagać złemu piratowi i jeszcze gorszemu jego głównemu czarownikowi. Dlatego sprzymierzył się z jedną z niewolnic, która również miała magiczną moc, by pokonać czarownika i uciec.

Potem Medra poznaje tajne stowarzyszenie Kobiet Dłoni – magów i czarownic, którzy chcieli pomagać sobie i służyć dobru. Tym tropem chłopiec dotarł na wyspę Roke, gdzie żyły prawie same kobiety, zajmujące się sztuką magiczną. Zgodziły się go uczyć, a z jedną z nich Wydra się ożenił. Cała historia prowadzi do tego, że Medra został założycielem szkoły magów na Roke i pełnił tam bardzo ważną funkcję (nie arcymaga). Ale jaką to już nie zdradzę.

„Diament i Czarna Róża”

Słowa w tytule są imionami, warto to od razu zaznaczyć. Diament był synem bogatego kupca, a Czarna Róża córką czarownicy. Jako dzieci spędzali razem dużo czasu, mimo że ojcu chłopca się to nie podobało. Dlatego, kiedy zauważył u syna zdolności magiczne, wysłał go na naukę do czarownika. Mag „chronił” chłopca zaklęciami przed myślami o ukochanej dziewczynie, dlatego Diament odszedł od niego i postanowił poświęcić magię dla kobiety.

Tak naprawdę opowiadanie to jest o tym, że teoretycznie magowie muszą wyrzec się wszystkiego, co kochają dla magii. Diament musiałby się wyrzec kobiety i muzyki, jednak ponieważ jego uczucia były głębokie i prawdziwe, szybko podjął decyzję najlepszą dla siebie.

„Kości ziemi”

To opowieść tak naprawdę głównie o Ogionie Milczącym, pierwszym mistrzu Geda. Historia dotyczy jego młodości i mistrza – Wodorosta, przez którego właśnie Ogion zyskał swój przydomek. Z tego opowiadania dowiadujemy się, jak tak naprawdę było z tym wielkim trzęsieniem ziemi, które Ogion miał powstrzymać z młodości. Myślę, że to najlepsze streszczenie i nie będę więcej zdradzać.

„Historia z Górskich Moczarów”

To opowieść o magu, który przybył do niewielkiej wioski w środku zimy, by pomóc mieszkańcom opanować zarazę wśród bydła. I to jest właściwie cała pierwsza część historii, potem do wioski przybywa kolejny mag i szybko dowiadujemy się, że to Krogulec, a z obecnym już mężczyzną wiąże go burzliwa przeszłość. Czarownicy byli ze sobą mocno skłóceni, jednak pod koniec ich spór kończy się szczęśliwie.

„Ważka”

To opowiadanie o dziewczynie imieniem Irian. Kto czytał „Inny wiatr” od razu domyśli się, o kogo chodzi i jakie będzie zakończenie. Irian (imię użytkowe Ważka) była ostatnią potomkinią jednej z gałęzi starego i zamożnego rodu. Jej ojciec jednak prawie się nią nie zajmował i dziewczyna przebywała głównie z wioskową czarownicą. Szybko też odkryła w sobie ogromną moc. Tak ogromną, że czarownica powiedziała, iż nie będzie mogła jej szkolić. Dlatego, kiedy tylko nadarza się okazja (w pobliżu pojawia się młody mag), Irian ucieka z domu i wyrusza na Roke, by tam się uczyć. Ku zdziwieniu wielu, Mistrz Odźwierny wpuszcza ją do szkoły. Jednak nie wszyscy Mistrzowie zgadzają się z jego decyzją, więc dziewczyna zostaje odesłana do Gaju, gdzie zajmuje się nią Mistrz Wzorów. Niedługo potem Irian odkrywa prawdziwą siebie, co wszystkich bardzo zdumiewa i zwiastuje ogromne zmiany w Ziemiomorzu.

Myślę, że lepiej czytałoby mi się o Ziemiomorzu, gdybym kupiła pojedyncze książki zamiast wydania jednotomowego. Przez to, że nie mogłam czytać, kiedy chciałam, bardzo dłużyła mi się lektura. Jednak cieszę się, że przeczytałam ten cykl, bo dużo się nasłuchałam o nim i Ursuli LeGuin, więc teraz sama będę się mogła na ten temat wypowiadać. Książki nie były złe, ale uważam, że wielu momentach bardzo naiwne i jednak dziecinne i trochę przegadane. Cóż, autorka ma swój specyficzny styl, ale i tak polecam jako pozycję obowiązkową dla fanów fantastyki. Chociażby po to, żeby wiedzieć, co to jest.

Jeśli chodzi o wyzwanie to znowu mam problem, wiec dam 10 karo (3 słowa w tytule). Bo mogę! J

Nie takie "Rogi" straszne

Byłam pewna, że wrzuciłam ten post w październiku, ale z jakiegoś powodu tego nie zrobiłam... Wrzucam go więc teraz, bo właśnie przeczytałam książkę (więc ta część posta jest już nieaktualna) i chciałam się w moich wrażeniach odnieść do filmu. Wyobraźcie więc sobie, że cofacie się w czasie do października, a za parę dni wrzucę posta o książce :)

Ostatnio miałam ochotę wybrać się do kina i mój wybór padł na „Rogi”. Wyczytałam w internecie, że to horror, ale ponieważ byłam ciekawa, postanowiłam zaryzykować.

Film jest ekranizacją powieści Joego Hilla (której jeszcze nie czytałam) i opowiada historię Iga Perrisha, którego gra Daniel Radcliffe. Na samym początku dowiadujemy się, że ukochana Iga, uwielbiana też przez innych mieszkańców miasteczka, zostaje zamordowana w lesie. O zbrodnię zostaje oskarżony Ig, jednak nikt nie ma dowodów obciążających go. Nie ma też jednak szans na uniewinnienie, ponieważ laboratorium ze zwłokami dziewczyny zostaje podpalone w tajemniczych okolicznościach. Rodzina i najbliżsi przyjaciele starają się chronić Iga, który jest załamany śmiercią ukochanej Merrin i oskarżeniami. Pijany idzie na miejsce zbrodni i oskarża Boga o śmierć dziewczyny (była bardzo wierząca). Tam znajduje go potajemnie zakochana w nim przyjaciółka Glenna i zabiera go do siebie do domu.

Następnego ranka Ig budzi się z bólem głowy i dwoma, niewielkimi rogami na czole. Początkowo jest zaskoczony i przerażony, próbuje pozbyć się wyrostków. Okazuje się to jednak niemożliwe, a Ig odkrywa ich magiczne właściwości. Każdy w pobliżu wypowiada swoje najskrytsze myśli i ulega prośbom lub sugestiom Iga. W ten sposób chłopak dowiaduje się, co naprawdę myśli o nim rodzina i powoduje pożar baru. Ig postanawia wykorzystać swoje nowe zdolności, żeby odnaleźć mordercę Merrin. Od tego momentu dużą rolę w filmie odgrywają retrospekcje – wspomnienia z dzieciństwa i z nocy śmierci Merrin. Ig przepytuje każdego, kto mógł mieć do czynienia z dziewczyną tamtej tragicznej nocy.

Film nie wydaje mi się horrorem, ale raczej kryminałem i w takiej kategorii jest bardzo dobry. Fabuła jest ciekawie skonstruowana, ja kilka razy zmieniałam swój typ na mordercę. Aktorzy też pokazali klasę. Specjalnie przyglądałam się Danielowi Radcliffowi, bo niedawno doczytałam, że cierpi na dyspraksję[1]. Jednak jego gra była bardzo naturalna, idealnie pasująca do odgrywanego bohatera. Postaci drugoplanowe również były bardzo dobrze zagrane, aktorzy doskonale podkreślali charakterystyczne cechy swoich bohaterów. Jako zaletę filmu muszę wymienić też efekty specjalne, zwłaszcza w kilku ostatnich scenach.

Jednak według mnie film był naprawdę świetny, ale tylko do połowy. Potem pojawiły się węże (zapewne odwołanie do Szatana z Rajskiego Ogrodu) i prawie cała logika się posypała. Bohaterowie zmienili swoje postawy o 180 stopni, a Ig zaczął wszędzie chodzić z wężem na szyi. Zamierzam przeczytać książkę i mam nadzieję, że tam jest to lepiej objaśnione i ma jakiś sens. Mimo to film mi się bardzo podobał i z czystym sercem mogę go polecić. Krwi się nie leje dużo (jak w horrorach), atmosfera nie jest przytłaczająca (jak w thrillerach), a fabuła naprawdę wciąga.

---

1 Dyspraksja jest schorzeniem mózgu, które powoduje trudności w planowaniu i wykonywaniu planowanych czynności. U aktorów wydaje się to szczególnie dotkliwe.

Brudny szmal

We wrześniu (chyba) wszedł do kin film pod tym tytułem, ponoć oparty o opowiadanie Lehane’a. A

w grudniu wyszła w Polsce książka „Brudny szmal”. Nie jestem pewna, czy to rozwinięte opowiadanie, czy może książka na podstawie filmu na podstawie opowiadania (coś jak „Lekarstwo na miłość” Chmielewskiej). Ale nie to jest najważniejsze. Kiedy zobaczyłam, że jest film, postanowiłam przeczytać książkę i go obejrzeć. Ostatnio miałam jednak inne literackie priorytety do kupienia, więc zdecydowałam poczekać aż książka trafi do biblioteki. Chyba, że trwałoby to bardzo długo, wtedy pewnie bym ją kupiła. Na szczęście w pobliskiej bibliotece „Brudny szmal” pojawił się już pod koniec lutego (a może nawet w połowie albo na początku) i nie czekałam na niego długo (najpierw kończyłam Pendergasta, a potem męczyłam Ziemiomorze).

„Brudny szmal” to opowieść o Bobie, który pracuje w barze kuzyna Marva. Wszyscy nazywają go kuzynek, ale akurat Bob rzeczywiście jest z nim spokrewniony. Bar nie do końca należy do Marva – 8 lat wcześniej został przejęty przez czeczeńską mafię/gang/inną dużą, zorganizowaną grupę przestępców. Mimo to nazwa została, podobnie pracownicy i prawie nikt poza nimi nie wie, do kogo naprawdę należy bar. Przestępcy używają czasem baru jako dziupli – zostawiają tam pieniądze, które następnie ktoś dla nich odbiera. W jakiś sposób ma to służyć „praniu” tych pieniędzy (nie znam się, nie rozumiem tego ;) ) i stąd właśnie tytuł książki.

Bob jest bardzo religijnym mężczyzną, przyjaźni się z księdzem ze swojej parafii i co niedzielę albo nawet codziennie zjawia się w kościele. Nigdy jednak nie przyjmuje komunii, co zauważa inny parafianin, policjant Torres. Jest on w pewien sposób istotą postacią, ponieważ prowadzi śledztwo, gdy bar kuzyna Marva zostaje okradziony. Ze względu na widywanie Boba w kościele stara się traktować go jak sprzymierzeńca w śledztwie (w każdym razie na początku), a Bob wyjawia mu szczegóły, o których niekoniecznie powinien mówić. Niewiele one jednak pomagają.

Pewnego wieczora Bob, idąc do domu, słyszy hałas z kubła na śmieci. Odnajduje w nim pobitego szczeniaka. Jego znaleziskiem interesuje się kobieta, Nadia, w której śmietniku był pies. Ponieważ pomagała kiedyś u weterynarza, teraz radzi Bobowi, co powinien zrobić i kupić, by móc zatrzymać psa. Szczeniak jest ważny w powieści, ponieważ, kiedy pojawia się jego były właściciel, na światło dzienne zaczynają wychodzić różne brudy.

Książka tak naprawdę nie jest zła, czytało mi się ją bardzo dobrze i szybko – świetnie napisana, wciągająca. Mimo to mam wrażenie, że nie dzieje się w niej wiele. No i nie umywa się do „Wyspy tajemnic”, ale to po prostu arcydzieło ;) Dennis Lehane trzyma poziom dobrej literatury, a „Brudny szmal” jest całkiem ciekawym kryminałem. Z mocno zaskakującym zakończeniem.

W wyzwaniu uznam tę książkę za Króla pik, bo gatunek: kryminał już jest zajęty ;)

Inny wiatr

Akcja powieści dzieje się około dziesięć lat po „Tehanu”. Lebannen i Tehanu (wtedy Therru) zaprzyjaźnili się  i ustalono, że to właśnie ona jest „kobietą na Goncie”. Król co jakiś czas wzywał do siebie dziewczynę i Tenar, by radzić się ich i mając nadzieję, że przywiozą ze sobą Geda. Były arcymag jednak nigdy nie pojawił się w Havnorze.

Kiedy Ged został sam w Re Albi, przybył do niego czarownik Olcha, którego specjalnością zawsze było naprawianie. Mężczyzna został tu przysłany, ponieważ miał poważny problem – po śmierci żony co noc we śnie zjawiał się przy murze Suchej Krainy i słyszał wołania umarłych. Czarownik bardzo mało i źle sypiał. Ged wymyślił sposób, jak mu doraźnie pomóc – dotyk żywego stworzenia trzymał Olchę z dala od muru, dlatego czarownik dostał kota, który zaczął z nim spać. Jednak nie tłumaczyło to przyczyny problemu Olchy ani go nie rozwiązywało. Jeśli czarownik zasypiał sam wciąż wracał pod mur. Dlatego Ged wysłał go do Havnoru, gdzie liczył na pomoc nie tylko króla, ale też Tehanu.

Sprawa Olchy nie była jednak jedynym problemem, z którym zmagał się król. Otóż nad Archipelag wróciły smoki, które zaczęły palić pola i wioski. Nie zabijały ludzi, ale wypędzały ich. Dla dobra ludzi Tehanu zdecydowała się na rozmowę ze smokami i próbę zawarcia rozejmu.

Ta część z opowieści z Ziemiomorza nie była dla mnie zbyt ciekawa. Właściwie była to taka leniwa historia o powrocie smoków i różnych granicach. W miarę ciekawy był wątek kargijskiej księżniczki, jednak dziewczyna bardzo szybko się zmieniła, co dla mnie podkopało wiarygodność postaci.

W wyzwaniu powiedzmy wstępnie, że 9 trefl, bo jakoś nie mam innych pomysłów.