Wroniec

Kiedyś miałam przeczytać tę książkę na zajęcia na studiach. Niestety z jakiegoś powodu nawet jej nie wypożyczyłam wtedy (możliwe, że była niedostępna w bibliotece) i poszłam na zajęcia, nie mając pojęcia o co chodzi… Na miejscu okazało się, że jest to książka o stanie wojennym, napisana z perspektywy dziecka. Uznałam, że temat dość ciekawy i nawet chciałam to później przeczytać. Ale w międzyczasie omawialiśmy też inne teksty Dukaja (min. „Katedrę”) i to mnie całkiem skutecznie zniechęciło. Przyznaję, że omawiane były tylko opowiadania, ale większość była nimi zachwycona. Mówili, że  to doskonały przykład twórczości tego autora. I dla mnie to była skuteczna antyreklama.

Jednak przy okazji wyzwania przypomniał mi się „Wroniec”. Postanowiłam dać mu szansę. Tym bardziej, że inne książki do tej karty (na końcu napiszę, której) mogłyby mnie strasznie męczyć.

Na początku poznajemy Adasia, który mieszka w Warszawie (tak się domyślam po późniejszych opisach miasta) z mamą, tatą, siostrzyczką, a później też babcią i wujkiem Kazkiem. Tata zajmuje się pisaniem, ale ostatnio bardzo dużo kłóci się z wujkiem. Pewnej nocy (gdy już na wszystkich kanałach w telewizji pokazywali tylko smutnych panów) do domu Adasia wpadł Wroniec. Zabrał tatę i zranił mamę. Adaś został szybko odprowadzony do sąsiada, pana Jana, który jako jedyny w całym bloku posiadał telefon. Miał się on skontaktować z rodziną Adasia, żeby po niego przyjechali. Niestety w mieszkaniu pojawił się inny sąsiad, który okazał się być podwójny. Pan Jan unieszkodliwił go, ale razem z Adasiem musieli uciekać. Wyruszyli w ciemne miasto, unikając Agentów, Milipantów i właściwie wszystkiego. Od przyjaciół pana Jana mieli dowiedzieć się, co z tatą, mamą i resztą rodziny.

Właściwie przeczytałam tę książkę jednym tchem: zaczęłam rano, musiałam wyjść i skończyłam wieczorem. Jest naprawdę dobrze napisana i wciągająca. Aż żałowałam, że nie interesuję się historią i nie mam do niej głowy, bo na pewno podobałoby mi się jeszcze bardziej. A już na 100% więcej bym zrozumiała. Udało mi się rozszyfrować np. milipantów, MOMO, Godzinę Kruka. Ale to nie było trudne. Dalej jednak nie wiem, czym dokładnie jest pomnik Ptasznika ani kim właściwie był Wroniec. Jeśli ktoś wie, bardzo proszę o odpowiedź lub podpowiedź! Jestem analfabetą polityczno-historycznym i naprawdę nie wiem.

Bardzo ciekawa jest też sama forma książki – narracja z punktu widzenia dziecka (niepierwszoosobowa). To stąd niektóre zwroty, których nie potrafię rozszyfrować. Dziecko widzi świat na swój sposób. Czego nie dosłyszy, to sobie dopasuje (MOMO-ZOMO). I widzi więcej, np. od razu zauważa podwójnych. W dodatku dziecięca wyobraźnia sprawia, że miasto wygląda dużo straszniej i ożywa. Z drugiej jednak strony to właśnie ona pomaga w ucieczce.

Byłam naprawdę pozytywnie zaskoczona tą książką. Jeśli znacie coś więcej Dukaja, co jest bardziej w tym stylu niż w stylu „Katedry” to chętnie spróbuję znowu podejść do tego autora. Kto wie, może kiedyś przekonam się na tyle, że spróbuję nawet „Lodu”

No a to wyzwanie? Zamykam kiery, co prawda zmodyfikowane, ale w innym wypadku mogłabym ich nigdy nie zamknąć (czytanie powinno być przyjemnością, a nie przykrym obowiązkiem).  Uznałam, że „Wroniec” będzie dla mnie 3 kier, czyli książką historyczną. Może nie jest to historia bardzo odległa, ale jest już w podręcznikach. Poza tym stan wojenny został wprowadzony i zniesiony przed moim urodzeniem, więc spokojnie mogę uznać go za historię ;) Oby więcej takich książek historycznych (ze słowniczkami z tyłu)!