Cherem

Pierwsza książka przeczytana przeze mnie w 2018 roku. Zaczęłam ją jeszcze przed Świętami Bożego Narodzenia, ale wiadomo, jak to w tym okresie bywa z czasem. Skończyć udało mi się dopiero w okolicy dnia babci, więc lektura trochę mi zajęła. A dlaczego właściwie po nią sięgnęłam? Otóż moja moi rodzice jakiś czas temu dostali od nas kindla i moja mama zaczęła buszować po ebookach. Pewnego dnia (jakoś na początku grudnia) powiedziała mi, że czyta książkę, która przypomina jej napisaną (niestety jeszcze nie wydaną, ale pracuję nad tym) przeze mnie powieść. „Cherem” jest dostępny za darmo na woblinku, więc stwierdziłam, że w sumie jestem bardzo ciekawa!

Elpis poznajemy, gdy pędzi konno przez zimową zamieć z niemowlęciem w ramionach, a gonią ich demony ciemności. Dziewczyna uratowała chłopca z ołtarza czcicieli Lucyfera i teraz zmierza do swojego przybranego ojca. Na miejscu dowiaduje się, że ma przewodzić w misji drużynie, ale szczegóły ma poznać dopiero na wspólnym spotkaniu.

Kain (starzec, mędrzec, przybrany ojciec Elpis) zebrał trzech mężczyzn – człowieka Farysa, który wyraźnie ma być wojownikiem, wampira Sylwana, który pełni chyba funkcję zdrowego rozsądku oraz elfa Pistisa, który był kapłanem. Elpis ma im przewodzić w misji, mającej powstrzyma koniec świata – najpierw muszą pokonać siedem upadłych aniołów, a na koniec samego Lucyfera. Niepewni i niewyszkoleni ruszają w drogę.

Już na początku okazuje się, że mimo wielu różnic coś łączy wszystkich trzech towarzyszy Elpis – każdy z nich ma w sobie magię. Odpowiadają różnym żywiołom, jednak Elpis (żyjąca od nie wiadomo jak dawna) jest w stanie ich wszystkich szkolić. Mimo że to wbrew zasadom czarodziejów.

W czasie misji nasi bohaterowie wytwarzają między sobą silne więzi, poznają siebie i historię upadłych aniołów. Dowiadują się, że zawsze mogą sobie ufać, czego nie można powiedzieć o niektórych innych osobach, które uważali za bliskie.

Wydaje mi się, że nie ma sensu więcej pisać, bo musiałabym streścić całość. A mam nadzieję, że część zawierająca moją opinię skutecznie dopełni opis i zachęci lub zniechęci do czytania.

Przede wszystkim bardzo podobała mi się historia świata, całe tło opowieści. Świat z „Cherem” jest trochę podobny do naszego, tylko że żyją w nim cztery ważne rasy: ludzie, elfy, wampiry i wilki (autorka wszystkie pisze cały czas wielką literą, ale mnie to irytowało i nie będę tego robić). Wedle religii elfy są wyodrębnionym z ludzi samym dobrem, wampiry z kolei samym złem. Wilki z kolei są chyba jakimś efektem ubocznym, bo jakoś nie załapałam, skąd one w tej historii (poza tym, że Szara Wilczyca jest matką Elpis i pozwala jej się pożywiać innymi wilkami, nie mają wielkiego wpływu na opowieść). Autorka dawkuje nam opowieść o powstaniu tych wszystkich ras i o siedmiu upadłych aniołach, jednym, który upadł na własne życzenie, ich dzieciach i Bogu. Tej historii na pewno nie będę tu streszczać, bo jest zbyt skomplikowana (nie tak w ogóle, tylko do krótkiego streszczenia) i naprawdę warto poznać ją samemu. Mnie zawsze interesowały sprawy religijno-kulturowe, więc ta część historii naprawdę mi się spodobała!

Jeśli chodzi o główną fabułę… Ogólnie jest w porządku. Widać, że to powieść dla nastolatek (eh, ta zakazana miłość itp.), ale trzyma poziom. Przez większość czasu. Przeszkadzał mi tylko koniec, bo akcja rozkręcała się i rozkręcała i nagle… jakby autorka zauważyła, że zostało jej już tylko kilka stron i szybko musi zamknąć wątki. Zakończenie jest według mnie niedbałe i jakby napisane na szybko. Poprawiłby to choćby krótki epilog, dopowiadający, co właściwie autorka miała na myśli (przez całą powieść nie było z tym dużych problemów). Już pomijam, że zamknięcie jednego z wątków mi się zwyczajnie nie podoba, ale takie prawo autorki. Zresztą ja sobie dopowiadam, że tak naprawdę nie znajduje się w tekście ostatecznego rozwiązania. Może tak druga część, która rozwieje moje wątpliwości i trochę jednak porządniej pozwoli zamknąć cały główny wątek misji niedopuszczenia do apokalipsy?

Na pewno nie żałuję, że przeczytałam tę książkę, tym bardziej, że została wydana w dobrej sprawie (fundacja pies na zakręcie). Miłośnikom fantastyki polecam. A autorce polecam jakieś dopowiedzenie historii do końca ;)

Ach i poza tym, że to fantastyka, to książka praktycznie wcale nie jest podobna do mojej, co mama przyznała po zakończeniu jej.